"Cykl inkwizytorski: Ja, inkwizytor. Przeklęte kobiety" - Jacek Piekara

"Ja, inkwizytor. Przeklęte kobiety" to już czternasta książka Jacka Piekary ukazująca świat, w jakim Jezus Chrystus podbił Jerozolimę, a następnie pozostawił władzę w rękach inkwizytorów ze Świętego Officjum.

Jacek Piekara – polski pisarz, urodzony w Krakowie. Jeden z najpopularniejszych autorów książek fantastycznych. Prowokujący. Zaskakujący. Potrafi rozbawić, zbulwersować, dotknąć do żywego. Dawniej dziennikarz i redaktor czasopism o grach komputerowych, takich jak "Świat Gier Komputerowych”, "Gambler”, "Click!”, "GameRanking”, a także redaktor naczelny czasopisma "Fantasy”. Studiował psychologię i prawo na Uniwersytecie Warszawskim.  Fanatyk historii, wytrawny kucharz i miłośnik adrenaliny. 

"Życie warto poświęcać tylko dla Boga. Bo kiedy Bóg woła, to odpowiadam: "jestem!", nie zważając czy wzywa mnie dla chwały, czy dla męczeństwa."

Inkwizytor walczy z pogaństwem i herezją na barbarzyńskiej Rusi!

Ludzie chcący wykorzystać Mordimera Madderdina są zbyt liczni i bezwzględni, by inkwizytor nawet przez chwilę czuł się bezpiecznie. W jaki sposób zakończą się sprawy na Rusi? Kto wróci z tarczą, a kogo zaniosą na tarczy? Czy wrogowie zamienią się w przyjaciół, a przyjaciele we wrogów? Co okaże się silniejsze: miłość czy śmierć?

Umierają idee i marzenia, umierają wrogowie i przyjaciele. Ci, którzy przeżyli, żałują, że również nie umarli. A w ostatecznym efekcie, w tej wszechogarniającej pustce, pozostaje miłość do Boga i wierność Świętemu Officjum. To one wypełniają serce na tyle, by chciało jeszcze bić..

Jeżeli spośród wszystkich tomów opisujących walkę Mordimera Madderdina z heretykami, uważaliście, że dziesiąta część, "Cykl inkwizytorski: Ja, inkwizytor. Kościany Galeon" nie spełniała oczekiwań, a najnudniejszą była jedenasta część, "Świat inkwizytorów: Płomień i krzyż. Tom II" to musicie wiedzieć, że Jacek Piekara to, co najbardziej rozczarowujące, pozostawił dopiero na ten moment.

Czas, w jakim Mordimer Madderdin zmierzał z Nowogrodu do Kamieni, zdaje mu się chwilą tak odległą, tak zatartą w pamięci, jakby istniejące w innym życiu. Arnold Lowefell, Barnaba Biber i kobieta, która narodziła się jako afrykańska księżniczka Nontle, a która w chrześcijańskim świecie znana jest jako Nildegardę Reizend. Wszyscy oni, czy to inkwizytorzy, czy żołnierze z cesarskiej eskorty, zdają mu się niewyraźnymi i nierealnymi zjawami przeszłości. Przeszłości tak niedawnej, lecz jednocześnie tak dramatycznie odległej. Codzienność, którą spędza w Peczorze, umila mu zaledwie Natasza. Natasza od samego początku obdarzała go serdecznością, a od momentu, w jakim naraził samego sobie w celu uratowania jej, zdaje się, że jej uczucia względem niego są jeszcze większe. Toteż przynajmniej pod tym względem, Mordimer Madderdin nie miał powodów uskarżać się na koleje losu. Nic, co miłe i przyjemne nie trwa jednak wiecznie. Księżna Ludmiła, która musiała wszcząć bunt przeciw mężowi, źle rządzącemu Peczorą, potem poprowadzić wyprawę przeciwko demonom, teraz  musi zdusić rebelię, którą wszczął przeciwko niej krewniak.Z tego też powodu Mordimer Madderdin, musi opuścić przestronny pokój, a także słodką Nataszę. I choć uczestnictwo w wojskowej wyprawie, ścigającej buntowników po lasach i bagnach, w błocku oraz w deszczu, nie jest jego marzeniem, rozumie, iż w żaden sposób nie wykpi się od udziału we właśnie tym istotnym dla swojej monarchini przedsięwzięciu.

Ruś to barbaria i dzicz tak wypełniona plugawymi herezjami, jak łachmany żebraka wypełnione są pluskwami i wszami. Mordimer Madderdin czasami zdarza się już o tym zapominać, ale wówczas nadzwyczajnie prędko z powrotem sobie przypomina. To kraina społeczeństwa wierzącego w Czarnego Boga, narodzonego z obciętego paznokcia dużego palca u stopy Jezusa Chrystusa. Boga opiekującego się czarnym żytem, które jest dla Rusinów tak ważne, że ci są w stanie ofiarowywać mu dzieci.  To kraina, w której głęboko na moczarach, na kamieniu upadłym z gwiazd, swoją chatę ma wiedźma, szkoląca dziewczęta na służbę wołchom. Pozostawiony sam, Mordimer Madderdin, nie jest w stanie przeciwstawić się temu całemu złu. Choć w przypadku Rusi, najprawdopodobniej całe Święte Officjum nie potrafiłoby nic zmienić.

Jeżeli spodziewaliście się zastać Mordimera Madderdina, jako figurę, nie pionka. Psa warczącego na barbarzyńską władczynię. Chronionego potęgą instytucji, otoczonego darzącymi go szacunkiem ludźmi. Ścigającego heretyków i odstępców, jako przedstawiciela prawowiernej większości. Mocno się zawiedziecie. Jacek Piekara nie zamierza jeszcze sprowadzać swojego bohatera do domu. Wiele wskazuje na to, że położenie Mordimera Madderdina nie zmieni się także w następnej książce. To też, podobnie jak wcześniej, pisarz skazuje nas na nierozerwalne sprzysiężenie księżnej Ludmiły, mateczki Olgi, Tamary i Hildegardy Reizend w nieodmiennie nieprzyjaznej Rusi. I choć w ostatecznym rozrachunku to niewielka pociecha, to warto wspomnieć, że na tle obecnych zdarzeń, relacje Mordimera Madderdina z Nataszą, nie są tak zagorzałe, jak dotąd miało to miejsce. I w sumie to zaledwie jedyna zaleta powieści, jaką nagradza autor swoich najwierniejszych odbiorców. Na nasze nieszczęście, fabuła omawianej powieści jest taka, jakiej nikt nie chciał, a wielu się spodziewało, czyli do bólu przewidywalna. To, co zostało powiedziane o Hildegardzie Reizend w tomie "Świat inkwizytorów: Płomień i krzyż. Tom III" ziszcza się w tomie "Cykl inkwizytorski: Ja, inkwizytor. Przeklęte kobiety". Książka nie niesie ze sobą żadnego przełomu ani ważnego dla całości zwrotu akcji. Jednakże najbardziej rozczarowujące jest jej zakończenie. Powoduje ono, że cała fabuła czternastego tomu, sprawia wrażenie historii początkowo mającej stanowić zaledwie część większej całości, która przypadkiem stała się osobną książką. 

Obecnie ciężko jest nie oskarżać Jacka Piekarę o pisanie bez polotu i pasji, a zaledwie dla zarobku na sentymencie swoich odbiorców do Mordimera Madderdina. Pozostaje mieć nadzieję, że następna książka sprowadzi opowieść na odpowiednie ścieżki.