"Cykl inkwizytorski: Ja, inkwizytor. Przeklęte przeznaczenie" - Jacek Piekara

"Ja, inkwizytor. Przeklęte przeznaczenie" to już piętnasta książka Jacka Piekary ukazująca świat, w jakim Jezus Chrystus podbił Jerozolimę, a następnie pozostawił władzę w rękach inkwizytorów ze Świętego Officjum.

Jacek Piekara – polski pisarz, urodzony w Krakowie. Jeden z najpopularniejszych autorów książek fantastycznych. Prowokujący. Zaskakujący. Potrafi rozbawić, zbulwersować, dotknąć do żywego. Dawniej dziennikarz i redaktor czasopism o grach komputerowych, takich jak "Świat Gier Komputerowych”, "Gambler”, "Click!”, "GameRanking”, a także redaktor naczelny czasopisma "Fantasy”. Studiował psychologię i prawo na Uniwersytecie Warszawskim.  Fanatyk historii, wytrawny kucharz i miłośnik adrenaliny. 

",Życie warto poświęcać tylko dla Boga. Bo kiedy Bóg woła, to odpowiadam: ",jestem!",, nie zważając czy wzywa mnie dla chwały, czy dla męczeństwa.",

Ostatni tom `",ruskiej trylogii",, zamykający wątki rozpoczęte w ",Przeklętych krainach", i ",Przeklętych kobietach",. Losy bohaterów splatają się w zatruty węzeł intryg i zdrad. 

Inkwizytor walczy o ocalenie życia i miłość ukochanej kobiety. Jest gotów na wszystko, by uratować świat, który zbudował razem z Nataszą. Jest gotów również na to, by w oczach dobrych chrześcijan stać się potworem. Oto jego credo: ",Czynimy rzeczy, które można by uznać za przerażające i odrażające, ale czynimy je w imię wyższego dobra. W imię triumfu Światła nad Ciemnością. Jesteśmy częścią Bożego Planu. I aby ten Plan przyoblekł się w materialny kształt, musimy przeżyć. Dlatego wszystko, co czynimy w imię przeżycia, jest godne pochwały",.

",Ruska Trylogia", stanowi osobną całość i może być czytana niezależnie od innych książek o Mordimerze Madderdinie, a nawet bez wcześniejszej ich znajomości.

W początkowej przemowie swojej najnowszej powieści Jacek Piekara zapewnia nas, że w książkach najważniejsze dla niego jest zainteresowanie, jakie pobudza historia. Dobra książka sprawia, że jej odbiorca odczuwa melancholię, w momencie, jak jest zmuszony przerwać jej poznawanie. To dla niego warunek do uznania powieści za spełniającą oczekiwania. Trudno się z nim nie zgodzić. I choć sam autor pragnie dla nas zajmującej, pełnej emocji i zapadającej w pamięć powieści, to jednak jego dobre chęci nie sprawiają, że taką się ona staje.

Na niezmierzonej i niezbadanej Rusi, niczym mitologicznej krainie położonej gdzieś za górami, za lasami i oceanami, Mordimer Madderdin miał okazję widzieć wiele emanacji mrocznej magii. Potworności te zastanowiłyby nawet doświadczonego inkwizytora, który niejeden rozpalił już stos. To właśnie na Rusi, miał okazję mieszkać w drewnianej, butwiejącej fortecy, otoczonej fosą wypełnioną gnijącą i śmierdzącą breją. W fortecy położonej wśród niezmierzonych mokradeł, na których rodzą się zaledwie demony i plugawa magia. To właśnie na Rusi musi oferować swoje usługi księżnej Ludmile, wychowanej pośrodku głuszy kobiecie, która najpierw spodobała się księciu, a po kilku latach małżeństwa stanęła na czele spisku przeciwko niemu. Na Rusi zawarł przymierze z czarownicą, obiecując jej opowiedzieć o celu i przebiegu wyprawy inkwizytorów za Kamienie, na dziką Jugrę, gdzie zmierzyli się z istotą, której istnienie zaprzeczało ludzkiemu rozumowi i podważało całą wiedzę przez pokolenia zgromadzoną w Świętym Officjum. Obiecał też podarować starej wiedźmie Hildegardę Reizend, doświadczoną badaczkę, podróżniczkę i magiczkę, mając nadzieję, że w momencie jak kobieta umknie z opresji, jego nie będzie już w pobliżu. Zrobił to, ponieważ Ruś spośród wszystkich kłopotów, bluźnierstw i okropieństw, które zrzuciła na jego głowę, dała mu też coś, czego nie spodziewał się na niej znaleźć. Miłość. Miłość, która objawiła się w postaci dziewczęcia o imieniu Natasza. Dla niej może poświęcić cywilizowany świat, a nawet Inkwizytorium Świętego Officjum.

Na Rusi ludzie łatwo umierają, a w niektórych miejscach umierają jeszcze łatwiej niż w pozostałych. Tak łatwo, że dla Rusinów śmierć stała się banalnością codzienności. Na Rusi nie umiera się zaledwie od chorób i podłego otoczenia, ale też deszczu, mrozu i upałów, ręki drugiego człowieka, a także z woli władców, za nic mających prawo inne od tego, które ustanowili sobie we własnych głowach.

W książce "Ja, inkwizytor. Przeklęte przeznaczenie", Jacek Piekara ostatni raz zabiera nas z odwiedzinami w barbarzyńskiej krainie na granicy Azji. To też nasze ostatnie spotkanie ze starą ruską wiedźmą, silną i bezwzględną  księżną z mokradeł,  zamkniętą w skrzyni kobietą służącą niegdyś Świętemu Officjum i przepiękną, jak również potężną dziewczyną, w której to inkwizytor zakochał się od stóp po same końce włosów. Zważając na to, że Mordimer Madderdin pasował tam, jak przysłowiowa pięść do nosa, zakończenie tej niefortunnej sytuacji, w jakiej się znalazł, jest szczególnie szczęśliwym obrotem spraw.  Przynajmniej dla nas, bo sam inkwizytor nie ma powodów do radości. I choć ostatecznie cała farsa na Rusi ma dla niego smutne, a wręcz tragiczne konsekwencje, to przez większość historii nam też wcale nie jest do śmiechu. W "Ja, inkwizytor. Przeklęte przeznaczenie" Jacek Piekara bezpośrednio kontynuuje zdarzenia, które miały miejsce w poprzednim tomie. Jednocześnie konfrontuje swojego bohatera z decyzjami, postaciami i zdarzeniami z dwóch poprzednich części, od których rozpoczęła się jego przygoda na Rusi. Pisarz stara się sfinalizować jego poczynania na niej, nie pozostawiając za nim niedokończonych spraw. Ale sposób, w jaki to robi, pozostawia wiele do życzenia. Dlaczego? Z prostego powodu. To, co dzieje się na kartach jego najnowszej książki jest dziełem wielu głupich nieporozumień i zrządzeń losu. Gorsze od podejścia autora do zwieńczenia historii, zaledwie są dawane nam przez niego znaki mówiące, że Mordimer Madderdin będzie miał coś jeszcze do zrobienia na Rusi. Budzą one w nas cichutką nadzieję, że jednak ten tom nie będzie do końca zmarnowanym potencjałem.  Jednak to zaledwie nadzieja dla głupców, jakich ta nieodmiennie mami.

Po Mordimerze Madderdinie i jego ukochanej na Rusi nie zostało nic poza legendą powtarzaną przez ludzi. Czas jeszcze pokaże, jakie znaczenie ich los będzie miał dla dalszej części historii o inkwizytorach. Obecnie nie ma żadnego.