"Księga żywych sekretów" - Madeleine Roux

Oto "Księga żywych sekretów", pełna koszmarów powieść  Madeleine Roux. 

Madeleine Roux - autorka bestsellerów New York Timesa, niekwestionowana królowa tego, co przerażające i niepokojące. Najbardziej znana jest ze swojej przebojowej serii "Asylum". Ma na swoim koncie również prace do "Star Wars" i "World of Warcraft". Madeleine Roux uzyskała dyplom w dziedzinie kreatywnego pisarstwa i aktorstwa na Beloit College w roku 2008. Wiosną 2009 roku otrzymała na tej samej uczelni nagrodę za wymyśloną, napisaną i zaprezentowaną przez siebie powieść historyczną. Wkrótce potem zaczęła pisać eksperymentalny blog powieściowy "Allison Hewitt is Trapped", który wkrótce zyskał niemałą popularność w blogosferze, zapewniając swoim czytelnikom niepowtarzalne serialowe przeżycia. Urodziła się w Minnesocie, mieszka obecnie w Seattle, stanu Waszyngton.

Powieść, w której największe marzenie każdego czytelnika, czyli przeniesienie się do świata ulubionej książki – urzeczywistnia się. Jednak to, co miało być niesamowitą przygodą dwóch bohaterek, wkrótce się zmienia w przerażający, złowrogi koszmar.

Adelle i Connie od zawsze łączyło zamiłowanie do gotyckiej powieści pod tytułem Moira. Kiedy tajemniczy nieznajomy kusi je możliwością wejścia do uniwersum księgi, co prawda nie bardzo w to wierzą… ale niespodziewanie odnajdują się w świecie powieści, pośród realnych postaci, którymi od lat się fascynowały.

Tyle że tam wszystko przedstawia się zupełnie inaczej: hucznym balom i ckliwym romansom towarzyszy niewypowiedziana groza. Dziewczyny uświadamiają sobie, że coś niezmiernie mrocznego czai się za ich wyprawą do świata fikcji. Aby wydostać się z tego koszmaru i ocalić życie, będą musiały napisać swoją historię na nowo.

Niech rzuci kamieniem ten, kto nie chce przenieś się do swojej ulubionej książki. Uważajcie, jednak czego pragniecie, bo marzenia, nawet te najbardziej absurdalne, czasami mogą się spełnić.

 

Adelle Casey i Constance Rollins różnią się od swoich rówieśników. Po szkole bardziej interesują się graniem w Dungeons & Dragons lub premierami książek niż imprezami i spotkaniami z chłopcami. Ich ulubioną książką jest miłosna opowieść o Moirze i Severinie.  Adelle zawsze najbardziej pociągał melancholijny, długowłosy kochanek przewodniej bohaterki, Severin. Conne wolała poznać tytułową bohaterkę książki, Moirę. Moirę o długich, ciemnoczerwonych lokach. Moirę o lśniących zielonych oczach i uwodzicielskim uśmiechu. Moirę, która umiała kochać żarliwie, niebezpiecznie, z oddaniem. Najbardziej pragnęła pocałować śliczną dziewczynę w świetle księżyca w pełni, bez obecności kogokolwiek, kto mógł ją oceniać. Poza nimi jednak nikt się książką jakoś szczególnie nie zachwyca. Nikt tej książki nie przerobił na wysokobudżetową superprodukcję, żadna platforma streamingowa nie zrobiła z niej serialu. Ich ukochana książka w odbiorze ogółu pozostaje na literackim pustkowiu razem z milionami innych pozycji, które czekają na zapomnienie. W sieci nie ma też nic o jej autorce, Robin Amery. Żadnego fanpage'u, profili w mediach społecznościowych, ani jednego wywiadu. Pomimo usilnych poszukiwań wszystko, co mają na temat pisarki, to zwięzła biografia na tylnej stronie okładki powieści, do której dołączono czarno białe zdjęcie, białej kobiety o krótkich siwych włosach, uśmiechającej się do kogoś poza obrębem kadru. Dlatego Adelle i Connie przysięgły sobie, że nie zapomną o książce, ani o jej autorce. Cóż, niewątpliwie najwspanialszą rzeczą, jaka może spotkać Adelle i Connie.jest przeniesienie się na stronice ich ulubionej książki. Niemożliwe, a jednak prawdziwe. Pewnego dnia, człowiek, któremu zawdzięczają tę książkę, wmawia im że jest w stanie, przenieś je do rozświetlonych świecami sal balowych, oraz pachnących różami buduarów. Dziewczęta postanawiają się z nim spotkać. Początkowo dla zabawy, zanim jednak są w stanie zrozumieć, co się dzieje znajdują się na kartach swojej ulubionej powieści. Odosobnione, samotne i daleko, bardzo daleko od domu. Jak w wiktoriańskich czasach, wytłumaczyć się z telefonu komórkowego? Jak wyjaśnić, w jaki sposób w ogóle ich dwójka się tam znalazła. Przecież nie powie, że dostała się do powieści za sprawą zaklęcia rzuconego przez pewnego starego człowieka. Istnieje poważna obawa, że bostończyków z tysiąc osiemset osiemdziesiątego piątego roku nie przekona koncepcja czarów  rzucanych dla zabawy, a co więcej może im się ona zupełnie nie spodobać. Nie to jest jednak największym problemem. 

Okazuje się, że to, co znają z książki, prezentuje się zupełnie inaczej. Tam akcja koncentrowała się wokół bankietów i herbatek, pośród romansów i intryg. Narastające czasem chwile pełne napięcia, podczas których robiło się nieco ciekawiej, oznaczały, że ktoś zamierzał się z kimś pojedynkować, kogoś w coś wkręcał, porwał, albo rozdarł suknię. Czasami zdawało się, że Moira i Severin jednak nie będą razem. I to oznaczało najgorsze. A to, to jest koszmar. Boston z osiemdziesiątych lat dziewiętnastego wieku nie wygląda tak, jak powinien. Serce miasta i budynki w federalnym stylu wyglądają jak oskubane przez sępy niczym szkielet pozostawione do wyschnięcia na słońcu. To miasto duchów, w którym w każdej chwili oczekiwać można sunących po ulicy krzaków. Zamiast nich nie trudno dostrzec jednak dziwne posągi, pomniki stojące pośrodku ulic. Wokół nich wznoszą się stosy cuchnących śmieci, przypominające gnijące wydmy. Ulice pełne są poprzewracanych powozów, zniszczonych, z połamanymi kołami, zdemolowane, z poprutymi siedzeniami. Obok leżą porzucone konie, martwe i ogryzione przez jakieś drapieżniki. Między landami i kariolkami piętrzą się stosy szkieletów. Hardy czarnych szczurów obłażą truchła. Zimne, przerażone spojrzenia śmierci, mrożą krew w żyłach. Czy rzeczywiście Adelle i Connie znalazły się w ukochanej książce, a może w jakimś gorszym miejscu?

Madeleine Roux, autorka "Księgi żywych sekretów" przenosi główne bohaterki swojej książki Adelle i Connie do ich ulubionej opowieści. Adelle i Connie to dwie zupełnie różniące się od siebie dziewczęta. Adelle to wzorowa uczennica, interesująca się magią, Connie nie najlepiej radzi sobie z nauką, za to jest urodzoną sportsmenką. Adelle  ubiera się w długie czarne suknie. Connie woli dres. Różnią się od siebie jak ogień i woda, ale jedno je łączy, miłość do tej samej książki. Opowieści o zakazanej miłości, która ma miejsce w dziewiętnastowiecznym Bostonie. Powieści, z przepięknym światem, lecz cały urok tej rzeczywistości chowa się w przeoczonych przez jej autorkę drobnych szczegółach i postaciach, które zyskały samodzielność. Czego na własnej skórze doświadczają Adelle i Connie. Madeleine Roux początkowo przekonuje nas, że ulubioną powieścią jej przewodnich bohaterek jest miłosna historia, odbywająca się przeważnie na bankietach, herbatkach w parku i schadzkach po ogrodach, a następnie przenosi nas wraz z nimi, do mrocznego, przygnębiającego, pełnego śmierci, potworów, a także czczących je sekt, uniwersum. Nic w nim nie jest takie, jakim powinno się prezentować. Łącznie z postaciami. Rozdzielone Adelle i Connie, znajdujące się po dwóch stronach konfliktu, jaki podzielił mieszkańców miasta, mają doskonałą sposobność na ich dogłębne poznanie. Na co nie ma szans odbiorca. Poza kilkoma mocno charakterystycznymi postaciami autorce nie udało się nakreślić bohaterów tak charyzmatycznych by byli przez nas warci zapamiętania. Zapewne innego zdania byłyby przewodnie bohaterki, które się wręcz zakochują, doświadczając pierwszych pocałunków.  Ta pełna akcji podróż zmieni je na zawsze. Ujawni także tajemnice, które skrywają przed sobą nawzajem. Wszakże, musicie wiedzieć, że Adelle i Connie różni jeszcze jedna cecha. Otóż Connie, w przeciwieństwie do Adelle, jest osobą homoseksualną. Dziewczyna nie potrafi jednak powiedzieć o swojej orientacji przyjaciółce. Madeleine Roux porusza w swojej książce wątek dorastania, odnajdowania samej siebie, a także odkrywania swojej seksualności. Nie robi tego jednak w nachalny sposób, a raczej subtelnie. W końcu jest to powieść dla nastoletnich odbiorców, co mocno widać w trakcie poznawania książki. Jak zapewne się już domyślacie, autorce nie udało się zachować wiarygodności historii. Fabuła książki jest przepełniona rozwiązaniami, które są po prostu nieracjonalne, naiwne, a także łatwe do przewidzenia. Ta mroczna, lekko niedopracowana, aczkolwiek ciekawa historia, napisana lekkim piórem, pozostanie w pamięci odbiorców, głównie z jedno powodu, zaskakującego, tajemniczego i nie do końca oczywistego zakończenia.

 

Pamiętacie seriale "Czy boisz się ciemności?" w reżyserii Davida Winninga albo "Gęsią skórkę",  zrealizowaną na podstawie książek amerykańskiego powieściopisarza R.L. Stine’a? "Księga żywych sekretów" Madeleine Roux bardzo przypomina prezentowane w nich historie. Historie oparte na sprawdzonych schematach, które nie dla każdego kończyły się szczęśliwie. Tak więc, za sprawą tej książki, nie przeniesiecie się do swojej ulubionej powieści, ale czeka  was podróż do przeszłości.